Alperen Ekiz Şiirleri - Şair Alperen Ekiz

yak penceremi ve karşımdaki manzarayı
baktım baktım aynaya ne gördüm?
hiçbirşey
iyi olanları gördüm bütününde
sonra her detaya indim kötülerle ve eksilerle karşılaştım
öfkemle yüzleştim

Savaşın temelini belirlediği ilkel toplulukların cehaleti
Farksızdır bir körün ışığı gördüğünü sanmasından
Ve bu en ilkel duygular asla yozlaşmaz düşmez bir gardla yoklarlar beynin iradesini
Bu en ilkel duygulara direnen biri
Farksızdır sağlam bir kötürümden ama diri

Günlerin geceleri ve gecelerin günleri kovaladığı sıralarda
Ansızın uykumu bölen hatıra dalgasıyla uyanıyorum
Kimi zaman uyanıkken gördüğüm bu rüyalar beni büsbütün delirtiyor
Çevremdeki kalabalıktan nefret ediyor
Hatta bütün bütün herkese kin tutuyorum
Sen gittiğinden beri çok kalabalık bir yalnızım

yüzümü kaybedemem diğer insanlar gibi
neysem oyum
gülerken yüzlerine laf edemem arkalarından
ve bir dağ edasıyla çağlarım
ve yine bir dağ gibi yalnız yükselirim bulutlara
bir çocuk var şimdi kalemi elinde

ben dik başımla nöbet aldım
şehri kuşattım fakat
her seferinde tazı sıçramasından kaçtım
anlam bulamadım bir kadının süresiz kapıldığı tablolara

Göğe vurgun bir ırkın nesliyim
anlama kapalıyım
anlaşılmaya
göğe bakanlar anlar beni
engin uçsuz bucaksız
değişken ama sahiplenici

istemediğim ve ait hissetmediğim bir kalabalıktayım
sanırım onlarca gereksizin kankasıyım

bir değeri olmalı insanın hayata tutunacak
ve bir yüzü olmalı insanın bakılacak
ben küçük şehir adamıyım sevmem pek kalabalıkları
eski dostlarımı daha çok özlüyorum
niye mi?
adamlarmış çünkü saf ve hakiki

şiir damar oldu akıyor
bazen insanlar şiir olmayı seçerler
sonsuzluk ırmağına akmak için sanırım
ağaçlar var oysa asır olmuş
öyle görünür öyle kalıcı olmaktansa
akan ırmağa katılmak saçmadır

karanlık geceleri sahiplenir gibiyim
bazen duruyorum dünya durmuş gibi
dalıyorum nereye olduğunu bilmeden
neyin var diye sorarsan bilmiyorum
yok oluyorum iki dakika iki saat anlamıyorum
artık şiir yazmıyorum