Avare Dostlarım Şiiri - Şehmus Kartal

Sakın benzetme beni başıboş bir deliye,
Sadece arkadaş oldum avare serseriye.
Paylaştık köhne olmuş bir mekânı birlikte,
Epey zaman dost kaldık serseriyle birlikte.

Ben gitmiştim yanına sormayın bana neden,
Dedim ki bu halimle şüphe etmeyin benden,
Kim o demeyin lütfen dinleyin beni biraz,
Anlatacaklarım var bu herkese bir ikaz.

Gidecek yerleri yok çekiniyor insandan,
Serserilerde insan demeyin git buradan.
Sizde gelin görün ki burada ne var bakın,
Merhamet istiyorlar buna bir de siz katın

Bunlarda hepsi insan yürekler sevgi dolu,
Hepside çok sevecen ancak sapmışlar yolu.
Kapınıza ben geldim deyip girdim içeri,
Hepsi birden seslendi başımla geç ileri.

Gidecek bir yerim yok misafir oldum size,
Beni pişman ettiler sevgiyle geldim dize.
Her birisi anlattı başından geçenleri,
Romanlara konudur bu üvey anneleri.

Şefkatten mahrum kalmış bu zavallı insanlar,
Aylar ve yıllar geçmiş bir dizde yatmamışlar.
Şaşkın dolaşıyorlar bir gün vurulur gibi,
Avare olmuş hayat gezerken deli gibi.

Son günlerde hayatlar çok ucuzlamış dostlar,
Bırakın serseriyi herkesi vuruyorlar.
Çılgına dönmek için çok neden var yanımda,
Biraz güvencem kaldı şu namlunun ucunda.

Bugün belki de yarın kavuşmalar bitecek,
Nerden gelecek bilmez kurşun bu bitirecek.
Bütün zevkler toplanmış silah olmuş oyuncak,
Umutlar ve hayaller bilmem nasıl olacak.