Ateşten Gömlek Şiiri - Ahmet Yanıt

Kirpiklerinden sızan, efsunlu bakışa kandım.
Gözlerime hedef eyledim, güzel gözlerini.
Yüreğimdeki tatlı telaşı çocuksu sandım,
Giydim sırtıma, bilmeden, bu ateşten gömleği.

Zülfünmüş meğer meltemlerde burcu burcu kokan,
Anlar bu dermansız derdimi, her çehreme bakan.
Öyle tuhaf ki, tenimi değil içimi yakan,
Giydim sırtıma, bilmeden, bu ateşten gömleği.

Bu hitap nasıl yakıştı sana, bilsen, mehlika,
Yüzünü izliyorum mehtapta, gece boyunca.
Şarkılar seni anlatır, bütün şiirler sana,
Giydim sırtıma, bilmeden, bu ateşten gömleği.

Her yeni gün, yeni umut; seni görmek adına,
Sen yoksan güneş doğmuyor, demek ki buymuş sevda.
Ne yapsam nafile, bütün yollar çıkarken sana,
Giydim sırtıma, bilmeden, bu ateşten gömleği.