Ateş söndü Şiiri - Poyraz Karadeniz

Dümdüz yolda yürüyemiyen,
Sarhoş bir adamın..
Kendi çerçevesine..
Kendini yerleştiremeyen,
Şaşkın bir adamın..
Kalıntısı olmaya değermiş..
Bu günleri yaşamak..

Bu günleri yaşamak ki..
Sözü kesik,gözü yaşlı..
Bir gence nasipmiş..
Kalbi ağır hasarlı..

Bakma bu halde olduğuma..
İçten pazarlıyorum bundan sonra herşeyi..
Bundan sonra böyle olmalı..
Sessiz,sakin..
Huzur dolu ağır yaralar almalı insan..
Huzur veren kalp kırıkları..
Canımı acıtmayan cam kırıkları kalmalı geriye..

Suyu geçtim..
Canımı yakmayan bir ateş lazım yanımda..
Isıtsın beni..
Sarsın alevler içine..
Yaksın kalbimi..
Alsın yanına..
Çağırsın beni..
Yaksın beni alev alev ama canımı acıtmasın..
Demiştim..
Ama..
Ne kaldı geriye..
Senden kopan ben..
Benden kurtulan sen..

Söndü o ateş..
Su attılar üstüne..
Zamanında atmışlardı ama sönmemişti..
Bu sefer becerdiler..
Söndürdüler ateşi..
Kalbimin en ince yerine dokundular ve koptu..
Kaldı öyle ateşimiz üzerine düştü..
Ve ateş söndü...