Ateş Ahitleri Şiiri - Yusuf Varol

LİİLLA

Henüz,eskil küller savrulmadı yitik ezgimin damarlarına.TOZ PARILTI…
Sarıl ve üşü sunulan siyah ateş ile…Gecenin birikmiş küllerine uzaklığının dili ışıyor dil küle ben dile bulaşıyorum.Ruhum, yüreğimin kuytulanmış sevinçlerini savuruyor ıslanan resminin gölgesine...

SUALİE

Çizildi ve yandı, ne ateşinde ısınabildi titreyen vücudum RENGİNİN,
ne de küle dönüşen harfleri dağıtabiliyordun,kazındığı yerden.Yalınayak gidilen kıyıların suları çekildi zamana uyan ağırlamayla ki KIYILAR KILCAL su ise bir sonlanış türküsüdür.

MAİSTA

Resimler çizilir yitirilen her gece de. Her çizik, boğulmayı içeren soğuk bir nefestir, KAN’ a dönüşür, akar dizginsizdir.SESSİZLİGİM, zehirsiz ıssızlığına sığınır.

SİİM

Ve zehir saçan sevinçlere saplanan bir bebek büyür evreni sarmalayan, parıldar karanlığı… İsminin parçalanan ıslaklığı ışıksız kalınca,rüzgarımla savrulan bu sel hangi yokuşa sürüklenir doğumunu arzu eden her şiir Tanrısının cehenneminde büyür.