Ateş Şiiri - Yılmaz Bozan

ATEŞ

Yangın yeri hayat denilen

Ekmekten önce

Sudan ve topraktan daha eski yanmalarımın tarihi

Spartaküs’tüm ilk yandığımda

Kızgın çöllerde yüküm kauçuk,

ciğerlerim yandı tekerleğin saltanatı için

15’inde körpe bir fidanken, koynuna itilirken toprak ağasının

Tenimden önce benliğim yandı

Tarlada ekip biçerken hayatı

Madende göçük altında

8 metrelik ”villalarda döndürülürken hayata” diri diri yakıldım

Kızılırmak’ın suları ağladı yanı başındaki yakılmalarıma

Açlıktan ağlayan bebemin gözyaşlarına

Sevdalımın hasretiyle yandım.

Bütün dillerde ve envai coğrafyalarda yandım

Vietnam’da, Hiroşima’da, Filistin’de

Ve Kara İnci’nin siyahlığında yandım

Nil’in bin yıllık suları hala akar söndürmek için beni.

Ateşin korları en çok memleketimde düştü yüreğime

Umut taşırken çıkınımda yarınlar için

Dağlarımla, ormanlarımla yakıldım

Makine kaptığında kolumu yarınlarım yandı

Ateşe hükmedenlerin leş kokuları girdikçe lavanta kokulu özüme

Ağır ağır ölmelerime yandım

17’sinde sallandırıldığım ilmik boynumdan önce gençliğimi yaktı

Kızgın volkanlardan ötürü

Deli dolu yağmurların sellerinde

Güz soğuğunda damsızlıktan da yandım.

Alın terim bir kodamanın cebinde

Bir yosmanın koynunda meze edilmesiyle emeğim yandı

Güzelliklerin düşlerde bile uzaktan el sallamalarıyla hayallerim yandı

Kör ve sağır susmalarında halklarımın, sesim yandı

Yana, yakıla yaşanmışlıkların toplamı ömrüm

Her anında alevlerin olduğu.

Şimdi ise ben bir alev topuyum

Beni yakan tarihin sahiplerinin can evine düşmeye hazır

Ardlarında bir tutam kül bırakmayacak kadar kızgın

Beraber yakıldıklarımın ise

Gecelerini aydınlatacak olan bir güneş.

Yılmaz Bozan

18-08-2010 Antalya