Asya Bozdağ Şiirleri - Şair Asya Bozdağ

Ben neden böyle küçüğüm anne...
Yüzümdeki çizgiler,kalemlemi çizildi.
Uyumak istiyorum ama.... sesler uyutmuyor anne...
Benim ellerim çamurlu ve kapkara
Avuçlarım neden bomboş anne...
Uyumak istiyorum ama....sesler uyutmuyor anne...

Öyle bir kabus ki uyanamazsın.
Hapsolmuş benliğin, hüsran zindanlarına
Hani başını ordan oraya vurasın gelir ya....
Nefesin kesilir,gözlerin dalar ya....
Beyninde çakan şimşekler gibi.
Göğsüne bir sancı iner

Yalnız çiçeğimsin
Gönül bahçemde tek açan
Sevgi güneşimizin büyüttüğü
Dokunmak
Can suyu
Özlem yangınlarının söndüremeyeceği

Rengarenk dünyasında,
Oturuyordu...
Kaldırım kenarında
Sarı,kızıl dağınıktı teni
Kırılmış tırnağı ve kalbi.
Çenesindeki boya izi

Beni geri ver
Kayboldum senin zindanlarında
Canımı yakıyor yokluğun
Gözlerim akıtıyor zehrini
Hayalet suterlerinle avutuyorum kendimi
Çığlıklarım bedenimde,sessizce ürperiyorum.

Heyyy senn..........
Sana diyorum sebeb-i ahımmmmm
Bir kor ateş alevleniyor sen gidince
Sırtını dönme bana gitmeee........
Gitme......
Gitme......

kimedir bu haykırışların ey beden
sen istemedin biliyorum
dünya denen dön dön dönesi beşiğe gelmeyi
nereye gidiyorsun? kimi arıyorsun umarsızca.
asıl aradığını bulmun mu?
yalınayak bir çocuğun ağlayan gözlerinde

Demir aldım masmavi özgürlüğüne
Hayallerim ise bir sepet içinde
Saçlarımı okşayan rüzgarın nefesi
Fısıldıyorlar kulağıma seni ve düşlerimi
Gözlerim gök mavisi resme bakarken
Martılar eşlik ediyor bu portreye

anlatılır mı
gözlerin ve gülümsemen
sorulur yere göğe kırmızı vakitlere
susulur hemen

gözlerin ve gülümsemen

Nefret ettim sahte yüzlerden ve gülüşlerden.
Hala omuzlarımda yük var.
Oturmuşlar iki yanıma dalga geçer gibi benle ve kendimle.
Gülüyorum ama tenim gülüyor.
İçimi bilmeyecek düşmanlarım ve dostlarım.
Sönmüş bir sokak lambası altında kalan bir kedi yavrusu değilim.