Astronot hüznü Şiiri - Melike Şahnaz

Dar sokağın maviye boyalı ağaç kapısıydı varlığı

.....iki göz oda....

hoşgeldin derken bile kader kısmet derdi mimikleriyle
kadere de
kısmete de
teslim olmuş bir halde!

çok uzun soluklanırdık evinde

neden bilmem fakirliğinden midir nedir
fazlaca olmayan yemeği çok güzel kokardı!
sokakta hep bir külhanbeyi narası....

acemiydi sanki koca kadının elleri
nereye koyacağını bilemezdi
genç kız gibi...

soba tütse hiç bakmazdı
tütmediğinde bakardı, tütmesin diye
hep bakmadığıda tüterdi
sanki sobayla kavgalı gibiydi

-hiç bir tencerenin kapağı kendisine uymazdı-
şan da şöhret de içinde pişen aştı

duvardaki o geyikli şilteler
hiç ihmal etmediği perması ve tütün kolonyası
çok kadındı rahmetli
çok rahmetli kadındı
...kadındı! ..

kocasıyla itanayla seviştikleri
yerden yüksek odada ben hep oyun oynardım
öyle düzenliydi ki
ilk ben ayak basmışım gibi...
konuşmaları dinlerdim
oda içindeki odadan
astronot hüznüydü benimkisi.

bana sorarsan hiç bir zaman daha büyük bir ev istemedi
çünkü;
o küçücük evinde, kocasının göz hapsinde yaşamayı severdi.

büyük bir sis kaplardı olduğu yeri
çok sigara içerdi rahmetli
sonra nikotin sebeplerden öldü
çok üzdü

şimdilerde,
onu özlemek sanat müziği dinleyememek
onu özlemek bir daha o taşraya gidememek
onu özlemek marketlerin yuttuğu, bakkal defterlerini bir daha görememek
onu özlemek yoksunluk demek

ve ben onu çok özledim
allah rahmet eylesin!