Aşkın Diliyle Yazılan Şiiri - Doğan Çeçen

Gönlümün kıyısında bir seher vakti,
Rüya gibi, şiir gibi doğdun içime.
Bir fısıltı geldi ay ışığında,
“Bu, sevda değilse nedir?” diye...

Şefkatin yankılandı sessizlikte,
Kalp atışım seninle yeniden başladı.
Bakışın, gülüşün, bir ömre bedel
Hasretinle zaman bile duraksadı.

Bir gönül bağı sardı içimi,
Tutku dediğin bir yangın, bir kor,
Senle tutuşmak, yanmak…
Kayıtsız sadakat içinde ben, hep sarhoş…

Geceler seninle melodi gibi
Mum ışığında göz göze sevdim seni.
Bir kıvılcım çaktı içtenlikle,
Düşürdün beni aşkın fırtınasına: deli mi deli...

Hayranlık, merhamet, aşina kalbim
Delilikle karışır bazen yalnızlıkla.
Nefesin sığınak, tenin kumsal,
Sensiz ufuk bile karanlık bana...

Yalnızlıktan vüs­lata uzanan bu hikâyede,
Her kelimen mehtap gibi doğar ruhuma.
Gül gibi açtın içimde,
Seninle geldi bahar, yağmur, deniz, ve sonra...

İlahi bir duaydı adını anmak,
Mecnun gibi bir aşkla sürüklendim.
Leyla misali yandım ama sönmedim,
Sadece seninle, sadece seninle benlendim.

Gölge değil artık acılar,
Aşkta sarsılmak, yıkmak içimdeki her duvar.
Bir dokunuş, bir özlem, bir yalvarış
Sadece seni seven, seni yaşayan bir adam var.

Tüm kelimeler aşka yazılmıştı belki,
Ama hiçbirisi senin kadar anlatamaz seni.
Zaman bile kıskanır sonsuzlukla
Benim seni sevmemi, bitti mi bir şekilde...