Aşkın Dilbilgisi Şiiri - Baran Baransel

Yazarken;
Birbirine dokunmamalı kelimeler.
Biri diğerinin elinden tuttu mu,
Anlamsız olur keratalar.
Şımarmadan, yerli yerinde olmalı hepsi,
Ne kendini yakmalı, ne cümleyi devirmeli.
Nokta da, virgül de duracağı yeri bilmeli.
Özne gizli de olsa,
Yüklem eliyle koymuş gibi bulmalı onu.
Zor değil aslında hiçbirisi,
Birazcık lisanı bilmek lazım,
O kadar…

Ya Yaşarken! ..

Hayat,
Devrik cümlelerle
Devrilip giderken çoğu zaman,
Düzgün cümleler kurma çabasıdır
Sevgiliye her dokunuş.
Ve her dokunuş,
Yeni bir BAĞlaçtır düzelime.
Tulumbayla su taşınır,
Yüreğin yangınlarına
Sevgilinin ellerinde.
Ne ölümler yenilir,
Bilir misin?
Ne açlıklar doyurulur
Gözlerin çilingir sofrasında.

Bir kere dokunmayagör!
Koskoca bir yaşam,
Küçücük bir kelimeye sığdırılır
İllüzyonist kıvraklığıyla.
Aşk,
Aksine tüm delilleri karartılmış
Telaffuzu mümkün
En güzel cümledir sonrasında.
Başka söze hacet kalmaz,
Sırada artık sadece o vardır.
İlkin Unutmak,
Sonra diğerleri,
Usulca terk eder lügatını.

Ve Sen Sevgili!
En güzel cümlemin
En gizli öznesi! ! !
Zor değil aslında hiçbirisi.
Hele dokunmak asla.
İmkansızlıklarına nispet,
Biraz cesaret,
Birazcık da insanı anlamak lazım,
O kadar…