Aşkı Yaktım Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Ben seni sevmeyi,
kimse bilmezken öğrendim.
Geceye sır oldun,
yüreğime mühür…
Ben seni içimde sakladım,
sen beni dışında unuttun.

Yine de sorarsan,
“Acıdın mı?” diye…
Acımadım derim gururumdan.
Çünkü ben ateşin içinden geçen kadınım;
küllerimi bile yeniden dirilten.

Sen unuttukça ben büyüdüm,
Sen sustukça sesim yükseldi.
Kalbim kırıldıysa da,
kırık yerlerinden ışık sızdırmayı öğrendim.

Aşk dediğin ne ki…
Bir yanıyla koyu bir gece,
Bir yanıyla sabaha yürüyen bir kadın.
Ben karanlığa alışmadım,
karanlığı aydınlatmayı öğrendim.

Sen gittin belki yarım kaldım
Aslınsa özgüvenimle ben tamdım.
Gidişinle yıkılmadım,
Gelişine de boyun eğmedim.
Çünkü benim aşkım senin yüreğine dar geldi,
Ben yüreğimi kendime saklamayı öğrendim.

Şimdi soruyorum göğe doğru:
"Sevmek mi zor,
yoksa kendini unutmak mı?"
Ben ikincisini yaşadım.
Ve bak… hâlâ dimdik ayaktayım.

Aşk beni yakmadı canım,
Ben aşkı yakmayı da öğrendim.