Aşkı Kıyamet Şiiri - Yolcu Yol

Yalnızlığın neresindeyim.
Ne söylesem boş, anlamsız sabahların ötesindeyim.
Düşüncelerim boşlukta, ben vuslatın demindeyim.
Bilmem kaçıncı bahar.
Ben bu alemin cehennemindeyim.

Saçlarıma düşen aklar geçen zamanın habercisi.
Ölümün yansıması olan ruhum, bedenimin işçisi.
Senin adına yazılan şiirler sevgimin elçisi.
Uğruna döktüğüm gözyaşlarım, ıstırabımın incisi.
Nasıl sevdaymış bu böyle.
Bir bir kaybettim güzellikleri.

Korkularımdan yakaladı hayat.
İstemsizliğin cümleleriyle çıktı karşıma.
Düşünemediğim.
Akledemediğim.
Ve sadece; hayal meyal, sen kokan zamanın devrikliği üzerimde.
Şimdi sözler kaçıyor, sessizliğe.
Şimdi, yüreğim yangın yeri.
Artık vuslatım, her şeye.

Ölüm yeşeriyor her gece.
Bir gün daha yaklaşıyorum.
Saçlarıma düşen aklarla baş edemiyorum.
Seni ardımda bırakmanın bahanesiyle hoyratım her şeye.
Kan damlıyor yüreğime
Tutunamıyorum.
Ben seni unutamıyorum.

Dindiremedim acılarımı.
Baş edemedim kendimle.
Yüreğim yorgun.
Ruhum dar.
Kızma sukutuma, içinde acılar var.
Tükenmişim.
Kaybolmuşum.
Her gece ölüm gibi yeşeriyorum.
Sakın üzülme bu halime.
Kendi seçimimle yaşıyorum.

Ve artık zaman Aşk-ı Kıyamet.
Özlemlerim.
Sevgilerim.
Sevdiklerim.
Senden.
Benden.
Hepsi birer alamet.
Gelmektedir beklenen.
Az biraz daha sabret…..