Aşkı Ağlattık Şiiri - Gönül Kütük

Bir aşk ağlıyor yol kenarında,
yine canını yakmışlar belli.

“Gel gör aşk beni neyledi,” diyordu Yunus Emre.
Gelin görün ki;
biz aşka neyledik, neler ettik.

Sevmek acıydı, aşk tehlikeli.
Sevdim dedik, kıskanırken bile içimizi kör bıçağa çevirip kendimize sapladık.
Sevdim dedik, kızgınlığımızı yükledik sırtına.
Sevdim dedik, susulan sözleri ateşe verip söylemediklerimizi gömdük.
İhaneti soktuk yılan gibi koynuna..

Biz aşıktık, biz sevdik.
Aşkın arkasına sığınıp her türlü zararı verdik.
Öldürdük, öldük.
Aşkımız aşka tehlikeliydi.
Besmelesiz yüreklerde taşıdık.
Biz kutsal sevginin kıymetini bilemedik..
Yol kenarında öksüz gibi ağlattık, iç çektirdik..

Biz, aşkla yendiğimiz duyguları silip attık ama
aşkı da hakkıyla yaşayamayanlardık.
Bir vebal yükledik kendi sırtımıza,
ömrün sonuna kadar ödeyemedik.

Sen diyorum,
ne zaman geçsen yüreğimin yakınlarından
mor sümbüller açardı sevda bahçelerimde.

Şimdi bastırılmış bütün duygularım,
kaç yürek öteye bırakılmışım bilmiyorum…

Mutluluğu doldurduğum bütün bavulları
unutmuşum bir tren garında.
Ne beklediğim var,
ne gideceğim bir yer.

Bulmadan kaybetmenin arafındayım.
Takvimler çıldırmış gibi yakmış sayfalarını.
Saatler kavga içinde,
akrep yelkovanı zehirlemiş,
Aşkın yas matemiyle,
Çekilmiş bir köşeye..

Aşkı biz ağlattık,
Suçu düşmekti layık olmayan kalplere..
Hadi rahat bırakalım da toparlansın kendi kendine..

Biz, doğru aşkı kirli yüreklerle yazmış iki yanlış hikâyeydik.
Aşk bizi eylemedi, biz aşkı yoldan çıkardık.

Biz aşkı yoldan çıkardık