Aşk Yok Şiiri - Turgut Uzdu

Ey aşk
Varsın diyesim gelmiyor içimden
Susuyorum
Ferhat’ın alnından damlamışsın derler
Mecnunun ayak izlerini silmişsin
Aslının düğmelerinde çözülüp yanmışsın derler
Gidişin o gidiş
Ne gören olmuş seni
Ne yaşayan
Gidişin o gidiş
Unutulmuşsun

Heyecan arayışın adı olmuşsun
Farklılık diye inananların gözlerine oturup
Aynılığı aşamamışsın
Sen dürüstlüğü
Sen samimiyeti
Sen gerçekliği masallarda bırakmışsın

Bilirim yürek fakirliğini
Sevmeyi bilmeyenlerin çırpınışıdır
Sen etiket olmuşsun her vitrinde boy boy sergilenen
Bir gülümseme bedeli üstelik yalancı
Göğüs boşluğunda unutulmuş tebessümlersin
Sonu hep acıklı biten bir filme dökülen gözyaşı
Sinema salonunda unutulan bir mendilsin
Son yoksun ey aşk
Yoksun
Hiç olmadın ki
Bulunmadın ki bütün insanların arayışına rağmen
Sadece sanıldın
Fakir yürekleri kandırdın

Sonunda damlaların uğradığı göz olmak ister arzu
Varlığın unutulduğu bir teslimiyet isteği
Nerde
Bir yüreği taşıyacak büyüklükte yürek mi var günümüzde
Kendini kandırmanın adı sanal
Kendini arayanların arayışı
İnandırmanın adı aşk olmuş

Sakın söylemeyin Ferhat’la Şirin’e
Leyla ardına düşmez Mecnun’un
Aslı yanmaz
Sakın kimseye söylemeyin dostlar
Masallar kalmaz
Aşka inanan kalmaz