Aşk Ve Vuslat Şiiri - Suskun Adam Zeynep

Ben AŞK’tım, o ise VUSLAT…
Ben DERMANDIM, o ise DERT…
Oysa kendi bilseydi; şifa bendeydi.
Bilmek EDEPTİ, itiraf ise HAKİKATTİ.

Benim içimde çağlayan bir sevda vardı,
Ne susmakla sönerdi, ne de anlatmakla tükenirdi.
Her kelimem ona varırdı,
Her suskunluğumda yine o vardı.

Ben AŞK’tım, yolun başında ateş gibi,
Sonunda ışık gibi…
Ben derman’dım, içilen su gibi,
Yaralara sürülen merhem gibi.
Ama o, kendini dert sandı.
Benim ellerimde şifa varken,
O kendi karanlığında kayboldu.

Oysa bilseydi…
Bütün sır bendeydi, bütün cevap bendeydi.
Çünkü aşk, vuslatın anahtarıydı,
Çünkü aşk, derdin çaresiydi.

Ben AŞK’tım,
Oysa aşkın dilinden anlamayan,
Vuslata eremezdi.
Ben DERMANDIM,
Ama gönül gözünü kapatan,
Şifayı göremezdi.

Hakikat buydu işte:
Aşk’tan doğar vuslat,
Dertten doğar derman.
Ve insan ancak bildiğinde edepli olur,
Ancak itiraf ettiğinde hakikate varır.

Dedi Âşık…
Ve sonra sustu,
Çünkü aşkı anlatmaya kelimeler yetmedi.

@dsız..
18:30