Kimse bilmez kimsenin ne için içtiğini
Bir anlam veremezler bu kadar dağılmana
Kimse bilmez hayattan ne için kaçtığını
Dilinden dökülenin altında derin mana
Göremezler gözlerin alevler saçtığını
İçersen sabah akşam her yer meyhane sana
Derdi ortaya döker efkâr denilen cerrah
Dertlerin yarıştığı dört bacaklı arena
Üstünde bir şişe mey, yan yana iki kadeh
Hepsi de dert ortağı oluverirler cana
Varsın ayıplasınlar gönlün sarhoşluğunu
Yeter ki düşümdeki sevgili çıkıp gelsin
Çünkü bir tek o sağlar sevmenin hoşluğunu
Beni bir o anlasın derdimi bir o bilsin
Bir tek o aydınlatır ruhumun loşluğunu
Coşari, efkarından sızıp kalmışsa ruhum
Ne soğuk duş aydırır ne de ağaran sabah
Aşk uğruna süründü, tesellilerden mahrum
Yaşarken inleyenler ölürken çekmezler ah!
Bilir ki kıymetlenir kabre girince merhum
09.10.2021/Samsun
Kayıt Tarihi : 9.10.2021 23:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!