Aşk Masası 13 Sandalye 2. Şiir

Bir masada toplandılar o gece,
Zamanla kazınmış yüzleriyle,
Her biri başka bir mevsim,
Ama aynı takvimden düşmüş gibilerdi.

A.... ilk lafı aldı:
“Ben olsaydım şimdiye evlenirdik.”
Sanki aşk, nikâh dairesine dökülen mürekkepmiş gibi.

E... hafifçe gözlüklerini düzeltti,
“Çaydan değil, susmaktan koptuk,” dedi.
Ben kaşığımı bıraktım o an,
Hâlâ şekersizdi sözcükleri.

Z... kahkaha attı:
“Ben seni hiçbir zaman ciddiye almadım zaten!”
Ama gözleri başka bir şey söylüyordu,
şair gözü kaçmaz, bilirsin.

Y... şiir okuyarak girdi söze,
benim ona yazdığım bir dizeyi çaldı,
ve kimse fark etmedi.

M... telefonuna bakıyordu sürekli,
“Şimdi çok mutluyum” yazdı biri,
ama ben gördüm
profil resmi hâlâ beraber çektiğimizdi.

K... sustu.
Sessizlik onun diliydi zaten,
ama masaya dua gibi oturdu.
Sözleri yoktu, sitemi çoktu.

G... bana dosya gibi baktı,
“İlişki geçmişin hep eksik doldurulmuş,” dedi.
Kendimi stajyer gibi hissettim,
bir kez daha kalbine alınmayan.

B... selfie çekti masadan,
“Anı olsun” dedi,
ama filtreyi bana uygulamadı
hep biraz flu kaldım onun yanında.

C..., plan yaptı:
“Bana göre ilişki yıllık performanstır.”
Dedim: “Ben şiirim, bana performans istemem.”
O da zaten rapor alıp çıktı kalbimden.

İ... kitap getirmişti,
“Bak bunu senin için seçtim,” dedi,
Ama ben yine arka kapağı anlamadım.

S... gözlerime baktı uzun uzun:
“Sen en çok susarken sevilesiydin.”
Gözlerimi kaçırdım,
çünkü hâlâ öyleyim.

T..., sadece güldü.
“Çok denedin ama ben sana büyük geldim,” dedi.
O an, içimdeki tüm cümleler,
ayakkabılarımı bile terk etti.

Ve sonra geldi...
13 numara.
Sarışın.
Masaya oturdu ama hiçbir şey söylemedi.
Yalnızca saçları konuşuyordu,
bir yaz akşamı gibi omzuna düşen.
Ben ona baktım,
o bana bakmadı.
Ama herkes biliyordu
şair en çok onu unutamamıştı.