Aşk dediyin ulaşılmayandır

Aşk Dediğin Ulaşılamayandır

Aşk dediyin, göz göze gelip
Hiçbir zaman el ele tutuşamamaktır.
Sesini duyup da sarılamamak,
Rüyasında öpmek, uyanınca susmaktır.

O kadın, uzaklarda bir düş gibi,
Gözlerinde bir başka zamanın ışığı.
Bu adam, yüreğinde fırtınalarla,
Bir nefesin hayaline alışığı.

Yollar hep ters, saatler düşman,
Birlikte doğmayan iki güneş gibiler.
Aynı göğe bakar geceleri susarak,
Ayrı hayatlarda aynı hayali giyerler.

Kadın, saçlarını rüzgâra bırakır,
Belki o da okşar diye uzaktan.
Erkek, gözlerini bulutlara diker,
Belki orada bir iz bulur kadından.

Konuşurlar, kelimeler eksik
Dillerde değil, kalpte yankılanır.
Bir “nasılsın?” sorusu bile
Bir ömre bedel anlam kazanır.

Zaman onlara dar, mekân uzak,
Bir sokakta buluşmaz yolları.
Ama bir şarkı çalsa aynı anda,
İkisi de titrer, kalpleri çalar o çaları.

Birlikte olamazlar çünkü aşk,
Onlar için yalnızca yanmaktır.
Birbirinin adını duymak bile
Alevlerin içinde soluklanmaktır.

Sevmişlerdir, hem de delicesine,
Ama hayat, o sevdayı kıskanır.
Bir araya gelmesin diye elleri,
Bin duvar örer, yolları daraltır.

Kadın ağlarken gizlice geceye,
Erkek yazar defterine ismini.
Biri gözyaşına saklar aşkı,
Öbürü dizelerinde arar izini.

Ne evet derler, ne de hayır,
Bu bir aşk değil, bir kaderdir.
Yaşanmaz ama unutulmaz asla,
İçlerinde taşınan sessiz bir değer gibi.

Çünkü aşk dediyin ulaşılamayandır,
Dokunulmadan hissedilen yanıdır.
Bir kadının gözyaşında saklı kalır,
Bir erkeğin sustuğu anıdır

Söz: Azrail