Aşk'a Mektup Şiiri - Gülay Çelık

Öyle özel bir an değildi, durup dururken sevdim seni. Öğlen güneşi kavuruyordu, aylardan nisan. Tevafuk diye izini sürdüğümüz o tılsım sonrasında yaşanmışlıkların yaşattığı benzer sızılar birleştirmişti bizi.
Çok sevdim ikimizi.
Tuttuğumuz uçurtmanın aynı göğe yükselişi, dünyandaki o ılıman iklimin soğuk duvarlarımı ne denli ısıttığı, ayı utandıran çehreni..
Ama evvela nefesini..
Çok sevdim seni.
Kalbi buz tutmuş ahmaklar ayırdı bizi. Ha bir de senin anlamsız korkuların ve göze alamayışın beni.
Çok sevdim seni.
Sadece gördüğüm kadarına vurulsaydım geçerdi elbet. Bahar gelirdi, yaz, sonbahar sonra kış. Mevsimler kısır döngüye nasıl yenik düşüyorsa sen de yenik düşerdin kurulu düzene.
Kimse bilmiyor
Bilmiyor ki vurulduğum gördüğümden ibaret değil.
Bir kuş yürekliliği gösteren merhametini,göğsünün " seninleyken hiçbir şey olmaz " manasına gelişini, en güzel şarkının sesinde en güzel şiirin gülüşünde saklı olduğunu gülüşüne kahkaha sürdüğünde kalp ritminin hızla attığını, karanlıkta gözbebeklerinin küçüldüğünü, o çok öpülesi, her milimini nimetten saydığım ve hatta ezberime aldığım dudaklarını, satırlarıma sığdırma çabalarıma rağmen bomboş sayfaları dahi yettiremediğim binlerce güzel o çok özel meziyetlerini...
Çok sevdim seni.
Yoo yalnız gördüklerim değil,
Bilhassa göremediklerimde sevdim seni.

Şimdi bilen geçecek diyor,
Mecalim yok
Tüketecek cümlem yok
Neden hala yalnızsın diyenlere izahım tek;
" bir kez uçurtması kaçınca gökyüzüne küsermiş insan."
Göğümde, mavimde senin ellerinde
Senin ellerinde..