Biz seninle,
Aynı dalda iki kuş gibiydik.
İmrenirdi sevgimize kumrular.
Ayıramaz derdik bizi hiç kimse,
Ama bak işte sevgilim,
O büyük sevgimizi,
Ne Fayda
Ey gönül bir vefasıza neden açtın derdini
Nasıl sandın anlayacak senin dertli halini
Yüreksiz yaratmış Allah bilemezsin zalimi
Ağlasan inlesen her gün söyle ne fayda.
Çok Geç Demişsin
Duydum ki kalmamış şimdi seni pek seven
Tükenmiş etrafında seni durmadan öven
Yokmuş yüreğinde insana artık hiç güven
Ben onu anladım bugün çok geç demişsin.
Ben İstanbul da bir İstanbul’u sevdim,
Bir de seni en az İstanbul kadar.
Uzaktan bakardım ben de Kızkulesi gibi,
İkinize… İstanbul ve sen;
Ne çok benziyordunuz bilsen birbirinize.
Bir yanınız denize aşıktı,
Yaşarken,
Ne kadar çok insan sığdırmışız
Ömrümüze, Yüreğimize.
Yer kalmamış şimdi bak.
Ne kendimize, ne birbirimize
Nede o büyük sevgimize.
Kardelen
Neye inandın da sen, niye aldandın
Açtın da böylesine bir hülyaya daldın
Kışında yüreği sen, var mıdır sandın
Her beyaz masumdur sanma kardelen
Bilemedin
Uçurum kenarında ağlayan,
Yaralı bir küçük bir çocuk,
Yüreğiydi benim yüreğim.
Sarılıp sevgiyle gözyaşını
Beni Hatırla
Etrafındaki ler bir gün, senden gittiğinde
Neşe dolu günlerin tükenip de bittiğinde
Neden diye kadere, hep isyan ettiğinde
O an, beni düşün sevgilim, beni hatırla
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!