Kanat vuruşlarını unut!
Parolayı da!
Pençeleri kıvrık bir soru işareti…
Gagası açık, karıncasız;
balkon demirindeki serçe ölüsü.
Battığın yerden yüzeye çıkıyor kabarcıklar.
Bir tür mecburi diriliş;
kemiklerimdeki kırıklara bir nebze şifa.
Ağzımda demir tadı...
Midemde asit…
Midemdeki pişmanlık ölüme davetiye.
Üstüne toprak atıyorum.
Düşüyorsun.
Cümlenin dışına…
Zemin mi?
Gümüş tepside sundum sana.
Neden yaptın diye sormayacağım.
Karıncaların ekmek taşıması kadar anlamsız.
Kemiklerimi öğüterek kendimi darağacına kusuyorum
Varsa!
Kal vicdanınla başbaşa!
Kayıt Tarihi : 16.5.2025 03:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
