Âşıkhane1 Şiiri - Erdal Tekin

Merhaba, ben Aşıkhane.

Bu sefer
Ağzıyla kuş tutup kaybedenlerin,
Bitmek bilmeyen ızdıraplı hasretlerin,
Enkazla yaşamayı kabullenip
Vazgeçmeyenlerin
Ya da huzurun gökyüzünde süzülenlerin
Ev sahipliğini yapmıyorum.

Bu sefer
Ben bunları tanımlayamıyorum.
Bunlar, hayalet suretinde can bulmuş
Koskoca bir yokluk ordusu.

Fark edilmeyişlerin ağıdını yakıyorlar,
İnsanlıklarını her seferinde sorguluyorlar.
Karşı taraftan niye müşkül görünüyorlar?
Bence bunu hiçbir bilim çözemez.

Yalnız arkadaşlar bunlar.
Kendileri yaşamıyormuş gibi davranıyorlar,
Kendilerini aynada görmeden
Başkalarının onları görmesini bekliyorlar.
Ah, ah... unutuyorlar:
Kendine değer vermeyen, değer bulamaz.
İşte bunun idrakına varamıyorlar.
Her seferinde fedakârlık ceketini kuşanmışlar,
Ruhunu yıpratamadan çıkartamıyorlar.
Böyle mutlu olduklarını düşünüyorlar.
Ama bilmiyorlar ki
Ancak mutluluk kostümü giyiyorlar.

Bakalım, bu evin taşıyla, toprağıyla, suyuyla
Doğruluk makamına ulaşacaklar mı?
Hep birlikte göreceğiz.