Aşık Sefai'ye Şiiri - Arif Atılgan

Nice kış görmeden yazı görmeden,
Kervana ermeden sırra ermeden
Bir harf bilmeden kelime bilmeden,
Alfabeye gönül taşıran sendin.

Her bakışın bir ders her sözün edep,
Sabır yoksa yolun sonu hep azap
Ben ateşe düştüm sen oldun sebep
Yanıp da köz olup pişiren sendin.

Sazımın teline dokunmaz iken,
Sözümüz bir yerde okunmaz iken,
Dertli dertli ağıt yakılmaz iken,
Yolu gösterip de gezdiren sendin.

Her telin sesinde bir sır ararken,
Köy köy gezinipte yol sorar iken,
Ben acemi idim sen usta iken,
Önümde kılavuz yürüyen sendin.

Ocakta köz gibi yanmayı öğrettin,
Aşkın meyini sunmayı öğrettin,
Söze edep ile kanmayı öğrettin,
Beni her sözünde coşturan sendin.

Ey Sefai bu Arif eserindir
Şimdi her demimde senin izindir
Her söylediğimde gönül sözündür
Beni bu yollara düşüren sendin.