Asansör Şiiri - Ozan Kaymak

Bu asansörü seviyorum,
Çünkü hep burada görüyorum seni.
Bu saatleri de seviyorum,
Hep bu saatlerde,
Burada karşılaşıyoruz seninle.

İlk binişim değil bu asansöre,
Ama hep bu seferde o heyecan,
O içime sığmayan,
Asansörle birlikte çıkan,
Saniyeler kadar kısa,
Ama saniyelerce,
Seni görüşüm bu asansörde.

Başım dönüyor yukarı çıktıkça,
Bulutlar pembeleşiyor yukarı baktıkça,
Bir başka güzel görünüyorsun hayalimde,
Rüzgar oluyorum,
Esiyorum gözlerinde.
Duygular yüceliyor,
Yükseldikçe bu asansörde.

'Mutluluk' deniyormuş son katın adına,
Bir şarkı dudaklarımızda,
Görülmemiş, söylenmemiş.
Pembe örtülü bir masa karşımızda,
Bir yudum aşk bardağımızda,
İçiyoruz masallar arasında.
Bizim masalımız,
Bir gerçekmiş.

Bu asansörü seviyorum,
Hep,12. metrede indiriyor beni.
Henüz ben seni,
İstediğimce göremeden,
Sesini hücrelerimde hissetmeden.
12. metrede indiriyor hayallerimi.

Hep bir başka sefere,
Gözüm hep yükseklerde,
'Son kat' dediğim hedefe,
Ulaşmam senin elinde,
Ellerin ellerimde.
Ellerin...
Senin elinde...