ben mi cüceydim
evimiz mi şatoydu
nasıl sığdım bilmem ki
masallara
tül perdeden elbisemi giyince
kendimi prenses zannederdim
uçağını bizim dağa indirecek
o pilotu beklerdim kayalıklarda
anahtar deliğinden geçip
gökyüzüne kaçacaktık birlikte
oysa ben balkondan
bile korkardım
o gelmeyince
oyuncak bebekleri
köle gibi satan oyuncakçılara kızıp
vitrinleri taşladım
televizyonun camını kırıp
ordularımı saldım dünyaya
Truva Savaşı'nı ben çıkardım
cüssem büyüdükçe
çizgi romanlara
masallara sığamaz oldum
ayın peşine takılıp
indim dünyaya
ve o günden sonra
toprak kokusunu hiç almadım
çok özledim yağmuru
kayalıkları
hatta yıldırımları bile
yeni doğmuş
kuzu sesleri duyulmuyordu
yaylalardan
şehrin gürültüsüne
dayanamayan tahta atım
atladı balkondan
kâğıt gemilerimi bir bir
savurdu rüzgâr tutamadım
anahtar deliği yoktu
asan sörlerin
hiçbir yere kaçamadım
Kayıt Tarihi : 28.11.2025 19:28:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Asansör fobisi... Belki de bu yüzden sevemiyorum, betonlaşmayı ve büyük şehirleri.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!