Artık Yalnızca Sessizlik Kalır

İnsan bazen bir veda cümlesinin içinde sonsuz kere oturup kalkar. Bir kapı kapanır ama gürültüsü içimizde yıllarca yankılanır. Her şey biter, derler… ama hiçbir şey tam olarak bitmez. Bazı duygular, yarım bırakılmış bir şarkının içinde sabitlenip kalır; ne çalar, ne susar. Sadece orada öylece durur. Seninle geçen zaman, artık olmayan bir zamana dönüştü. Ve ben hâlâ onun içinde yaşamaya çalışıyorum.

Aşkın en sessiz hâlidir terk edilmek. Çünkü artık sana dönük söylenmiş hiçbir söz yoktur, ama sen hâlâ konuşursun içinden. Cümleler kurarsın, ona ulaşmaz. Gülümsemeler hayal edersin, yüzünde donup kalır. Bazen bir çatal kaşığın sesinde bile onun yokluğunu duyarsın. Bir masa, iki sandalye, ama biri hep boş. Her yemek, eksik bir hikâyeye dönüşür.

Bütün bunların ortasında bir an vardır. Ne zaman olduğunu tam hatırlamam. Belki sabaha karşıydı. Belki de içimin sabahına denk düşen o sönük, grilik anıydı. Pencereden dışarı bakarken camda bir buğu oluştu. Elimi uzatmadım. Silmek istemedim. Çünkü orada bir şey gördüm:
“Çiğ tanesinin üşüyen buğusu gibiydim…”
Ne tam vardım, ne de silinip gitmiştim. İçimdeki sen, tıpkı o buğu gibi… Soğukla dokunmuş, sıcakla hatırlanmış… ama artık kimsenin görmediği bir iz…

Sen gittikten sonra, içimde bir şey hep ortada kaldı. Ne aklanabildi, ne unutulabildi. Bazı duygular sadece yaşanır; çözülmez, tartışılmaz, geçmez… Senin gidişin de öyle oldu. Bir cümle bitmedi. Bir bakış yarım kaldı. Bir el, tutulmadan çekildi. Ben o anda, o yerde sabitlenip kaldım. Ne ilerleyebildim, ne geriye dönebildim.

Zaman geçti deniyor. Oysa zaman sadece aktı. İçimden değil, yanımdan geçti. Ne seni unutturdu, ne beni iyileştirdi. Sadece sustu.

Ve artık…
Bir boşluğun içinde yankılanan sessizlik kaldı bana.
Senin adın yok, sesin yok, yüzün bile yok…
Ama her şeyde varsın.
Ve ben hâlâ,
bir buğunun içinde silinmeden kalan
o çiğ tanesiyim.