Artık Şiiri - Betül Başar

Uyandım uykumdan,
kendi başıma kaldım yine
ve düşündüm uzun uzun;
Neden böyle yaptım diye.
Yasağın ve günahın
o başdöndüren çekiciliği,
hep daha fazlasını isteyen
tutkulu bir beden
ya da belki
aşkın kan kırmızısıydı
beni içine çeken.
Sonuna kadar yaşanan acı,
kan kokan kıskançlıklar,
nedensiz yere sahiplenmenin anlamsızlığı...
artık hepsi ne kadar da anlamsız geliyor.
Alev alev yanan beden,
sevdiğinden uzaklaştıkça soğuyor,
külleniyor.
Külleri havaya uçurma vaktidir.
Nereye gideceğini düşünmeden,
savrulmasını izleme vakti.
Yeniden alevlenmesini ne kadar da isterdim,
mesafelere aldırmadan,
hep yanımda olduğunu düşünerek ve bilerek
alev alev yanmayı...
Olmuyor...
Göz görmeyince gönül soğuyor,
gönül soğuyunca,
beden istemiyor yanmayı,
aşkın ateşiyle tutuşmayı.
Dedim ya sevdiğim,
gülüşünü duyamadıktan
seni göremedikten sonra
bu beden sen kokmuyor.