Arkadaşının Külü Şiiri - Sabah Cömert

3.5 yıldan sonraya, intihara, Kent'e...

Bazı akşamlar vardır, elinde bir torba külle plaja yürürsün.
Ay da vardır, ordadır. Güneşin yansıyan ışığını görürsün.
Bir tutam insan vardır. Seni tanıdığını söylerler.
Bir torba küle dönmüş arkadaşını severler.
Sevdiklerini söylerler. Bildiklerini sanırlar. Dururlar.
Bir avuç içine sığmış küle yürek sıkıştırırsın.
Birileri iç geçirmeli küfürler ederler.
Sen kendini haksız sanırsın. Susarsın.
Çıplak ayakların okyanusun dibine karışır.
Bir bir savrulan küllerle dağılırsın. Yutkunursun.
Boğazından geçmiş alkole tutunursun. Burulur.
İçinden bir dua geçer. Bir bulutla gözgöze gelirsin. Sakınırsın.
Arkadaşının ölümünün ikinci ay dönümünden üç gün öncedir.
Onun yakılmış bedeninde sır olur çözünürsün.
Ölülerin dans ettiği bir şarkı savurursun.
Rüzgar adını sabahla karıştırır. Bakınırsın.

Bazı akşamlar vardır, bazı akşamlardan öncedir, bazılarındansa sonra.
Bir çubuk sigarayı bir çırpıda küle dönüştürürsün.
Kentin yanadurmuş her yanında kavga eden bir çift görürsün.
Yanlışlarına ilişkin bir ağıt tutunursun. Kırılır.
Ay seni görür. Bir yıldız kayar.
Kabul olmamış her dileğe rağmen yaşayabilişine tanık olursun.
Övünürsün.
Gitmiş bir arkadaşın ardından gelebilen gülüşünü duyarsın.
Suda yansıyan yüzsüzlüğün dalga olur.
Sen akşamı uykusuz bir geceye dönüştürürsün.
Gün olur, yeni bir gün olur.
Böyle akşamları kolayca unutursun. Unutursun.