Arkadaşım Şiiri - Hüzün Yücel

Bir arkadaşım anlattı
“Aradığımı bulamadım” dedi…
Anlattı, anlattı, anlattı…
Anlatırken gözyaşları da
sel gibi aktı…
İçindeki isyan, içindeki öfke zehir gibi
Yakıyordu yüreğini, belli
Elindeki içki kadehini ardı ardına kaldırıyordu
İntikamı şaraptan alıyordu, belli
İçtikçe, içindeki öfke daha da belirginleşiyordu
Ve yine, yeniden soruyordu,
tekrara düşmüş plak gibi;
“Neden, neden bulamıyorum aşkı?
Niye ikiyüzlü, riyakar bana gelenler? ”
Sonra susuyor, söze gözyaşları devam ediyordu
Arkadaşım mutsuzdu, hayal kırıklığı yaşıyordu
Mutluluğu, bulduğunu sandığı,
sonra da kaybettiği yerde arıyordu..
Belki de hiç mutlu değildi, kim bilir
Tek bir gerçek vardı, o da
Canı fena yanmıştı
Ve kalbi acıyordu
Kimse dindiremez,
Çare olamazdı onun yaşadığı acıya…
Sonra sessizce, kalktı gitti masadan
geride yarım bıraktığı şarap kadehi,
haykırışları, gözyaşları ve
bir de derme-çatma soruları kalmıştı
Neydi onu bu hale getiren?
Neydi onu kıran?
Neydi onu bu kadar çileden çıkaran?
Sanırım bu soruların cevaplarını
hiçbir zaman bulamayacaktı…
Çünkü yaşam ve erkekler acımasız oldukça,
Her gelen kalbindeki sevgi dağarcığını
Söküp aldıkça, yok edip, ezdikçe
o güçsüz kalacak ve aradığını asla bulamayacaktı
Onu üzen belki de buydu
Kim bilir…

28/11/2005 / 01:45
CİHANGİR