Arka Bahçe Şiiri - Gülcan Aydınlık

Her gece yatıya kalıyor sana bedenim ve geziyoruz sabaha yakın, yalın ayak , kemikleşen bedenlerin üstünden…

Kara giyimli kadınların ak mendilleri,
Azizlerin korkuları ,yanı başında biten rahibelerin umutsuz bekleyişleri. Hepsi aynı bahçenin arkasında unutulmuş…

Her şeyi, herkesi yitirmiş olmanın acısıyla, durmadan eziyorum bu ölü toprağı. Ezdikçe eziliyorum. Acım toprak altında, ben üstündeyim, yetişemiyorum sana…

Gömülü değil hiçbir beden ve diri de.
Gölgesine sığındığımız bu ağaç köksüzdür.
Üstümüze yağan yağmur kurudur.

Seni gömdüğüm çukurda, neden yazılı değil adın? ve neden hep sende bitiyorum?