Arınma Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Sus ey nefsin hoyrat dili,
Artık sen değil, ben susarak konuşacağım.
Gözlerim yıkansın gecenin ilk secdesinde,
İsmimin yükünü Rabbim’e bırakacağım.

Ne kazandım kendimden başkasını yene yene?
Zaferim hezimetmiş aslında,
Kalbim hırçın bir gemiymiş
Sonsuzluğa küfre açılan limanlarda.

Ben ki, kibirle başımı göğe kaldırmıştım,
Ama yıldızlara dokunamadım hiç.
Öfkemle toprakları çiğnedim de
Bir gül bile büyümedi ayak izimde…

Şimdi sessizliğin terzisine verdim benliğimi,
İğne iplik gibi işliyorum susmayı.
Sözcük değil, gözyaşı konuşuyor artık;
İçim dua, dışım sabır, yolum tevazu.

Ey beni yaratan Kudret,
Al içimdeki siyah taşları,
Yerine bir “amin” bırak,
Kalbimi Kur’an’la cilala,
Ruhuma Rahman’ı giydir!

Arınmak, dönmektir özüne,
Ve öz, daima Sana açtır…
Artık adımı değil, affını arıyorum.
Ey bağışlayan,
Beni, benden kurtar!