Arif Arslan Şiirleri - Şair Arif Arslan

Hey güzel İstanbul,
Hani, nerede o eski güzelliklerin?
“Taşı, toprağı altındır” diye,
Koşup gelenler, ne buldu?
Ne buldu, bir yığın gürültü, patırtıdan
Ve bir yığın betondan başka?

Hey güzel İstanbul,
Hani, nerede o eski güzelliklerin?
“Taşı, toprağı altındır” diye,
Koşup gelenler, ne buldu?
Ne buldu, bir yığın gürültü, patırtıdan
Ve bir yığın betondan başka?

Gün ortasında söndü bir bir yıldızlarımız,
Karanlıklar içinde yaşadık asırlardır.
Bir ışık yakmak için kıvranırken çaresiz;
Zift döktüler yollara kayıyoruz yıllardır.

Güldük, gülüşümüzü kabahatten saydılar,

Hayalimde üç İstanbul;
Biri eski, biri yeni,
Biri de benden önceki...

İstanbul’dan tarih geçmiş,
Eskileri hep tüketmiş.

Unutmadım seni, hiç unutamam da asla
Yerini bir başkası, bir başkası... alsa da
Bende bir takıntıdır sana ait her duygu
Ne sarhoşluk, ne cinnet, ne de derin bir uyku...

Her şeyinle bendesin yüreğim sana esir

Gittin diye ben seni unuttum sanma sakın
Ardından baka kaldı gözlerim, ruhum, canım
Hasretinden saçlarım ağardı tel tel yazık
Olmadığın her günü bir yıl gibi yaşadım

Ne dertler çektim bilsen ne çileler doladım

Elde kalan bir nefes,
Ne his kaldı, ne heves...
Ne duygu, ne düşünce;
Ne tefekkür, ne gaye...

Yollarda kaldık yaya,

Yoksun bu gece pencerende
Ay ışığından haber aldım
Yıldızlar gelmeyecek dediler
Saçlarını savurmuyor rüzgâr
Nefesin gelmiyor karanfil kokulu
Dolmuyor odama kara gözlerinin ışıltısı