Aramak istrmek Şiiri - Samira Samiranins ...

Rüyamda gördüm seni…
Sesin, o bildiğim gibi değildi.
Biraz yorgun, biraz kırık,
Ama hâlâ içimde yankılanan tek şeydi.

Uyanır uyanmaz…
Elim, sanki ezberlemiş gibi
gitti telefona,
Adını aradı parmaklarım
senden önce.

Merak ettim.
Nefesin yerli yerinde mi diye,
Aklın hâlâ dağınık mıydı,
Yoksa toplamış mıydın kalbini benden sonra?

Aramak istedim.
Ama cesaret etmedim.
Sana değil belki,
Açılan hiçbir yaraya cesaretim yok artık.

O yüzden…
Arar gibi yaptım.
Sadece bastım numaraya,
Ama tuşlamadım sonunu.
Sen açmadın diye değil,
Ben tamamlamadım diye olmadı bu hikâye.

Ve biliyor musun,
Açmamış gibi yaptım ben de,
Sen duymamışsın gibi,
Ben susmamışım gibi…

Çünkü bu aramızda süren
bir oyunun değil,
bitmemiş bir hikâyenin
sessiz sonuydu belki de.

Ne ben vardım tam orada,
ne sen tam buradaydın.
Bir taraf arafta,
diğer taraf çoktan başka bir gökyüzünde.

Ben seni aramadım,
ama yokluğunu çaldım geceye.
Sen de duymadın ama
özlemim seni yine de uyandırmış olabilir.
Kim bilir…

Ve şimdi…
Ne sen varsın,
Ne ben kalabildim olduğum yerde.
Ama hâlâ bir “arayamadığım numara”yı
her gece ezberliyorum içimden.

Çünkü bazen…
Bir ses tonu kadar yakınız,
Ama bir “alo” kadar imkânsızız.