Arafta Ağlamak Şiiri - Zeynep Argın

Yürüyordum loş bir sokakta
Kalabalık ortasındaydım
Hatırladım, o akşam vakti
Zihnimdeki tenhadaymışım

Görüyordum, hoştu ufuk da
-çizgisinden bile ayrıldım-
Dönüyordum bir kuşluk vakti
Kendimin ufuğundaymışım

Söylenen birkaç nahoş lafta
Duyduğuma da inanmadım
Gelmiş saat on iki vakti
Meğerse son anındaymışım

Yine koş, kalmışım arafta
Koşmasan da başındayım
Çökermiş gecenin bir vakti
Ben de sessizce ağlarmışım

(2024 kışı)