Araf-ı Aşk Şiiri - İsa Karatepe

Söz yorgunu düşlerden uyanan
masalların kutsanmış kalbi
kargılarını kirpik diye astığın
gözlerinden- daha mahrem uykum yok.

Sancılarında soluklanmamış
toprağından geçmemiş izim
ki ayaklarım
doğmamış daha aşkından gelen kıyamlara
bu meçhul kimin/(kimim-ki)

Hangi aydınlığa baksam
karanlık haya eder suretini giymiş tümcelerden
bilmem bilemedim ki-
yaşam diye zerresini duyumsadığım /kar
yangın mıydın-susadığım-seraplardan ırak.

Sızıların solgun - yitik ve mağrur
Bir çocuk gibi - ıradığım-aşk
tozlu ellerini diline vererek
gözlerimde yıkadığın -ne ki!
uzak duvarlar-okuma mim/sizliğini
cılız kanadında kader gibi uçuşan kelebekleri

Kaçıncı arafını yaşıyor bilmem -bilemedim ki.

Düş!..
git -ama-gelme lakin.
gölgelerin aşka benzer ki, ben tarif edemem.
yalnızlıklar daha çok ölür...

Ruhunu öpmenin rengini unuttu,
kalbimin çocukluğu

Aşktı
karanlıkların kırışık yamaçlarında
yitik bir ağıtken
İnfazına ne kadar hazırdı-
sahte bir aynanın - çerçevesiz kırılgan uykusu.
Kendi sesinin yankısına cevap veren "aşkımmm" uğultusu

Kaçıncı araf’ını yaşıyor bilmem, bilemedim ki,
ruhunu tavaf eden yüreğim