Araf Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Yapraktaki toz misali
Bir rüzgârda uçtum
Silindim yüreğinden unutuldum...

Her şeyi göze almışım bu sevda uğruna
Onuru kırılmak, küçük düşmek
Rezil olmaksa bu sevda uğruna
Bakamıyorum dostlarımın yüzüne
Rezil oldum sonunda...

Dilerim hiç bir zaman umutlanmaya
Bir umuda bağlanmaya ihtiyacın olmasın
Hele ki yaşamak için...

Hiç bir zaman geçmeyeceğini bildiğin
Gece rüyalarını, gündüz hayallerini süsleyen
Bir kere olsun görmek için yollarını gözleyip
Sesini duymak için köşe bucak gizli saklı
Yanına yaklaşmaya çalışmak...

Kaybetme korkusunu ve umudu bir anda yaşamak
Biri cennet diğeri cehennem
Ve arafta kalmak
Umutla umutsuzluk arası
Araftayken bile yüreğinde cehennem ateşiyle yaşarken
Kavuşma umuduyla o yangına su sıkmak...

Ve diyorum ki kendime
Olacaksan Kerem ol, Mecnun ol
Yanacaksan yan
Cehennem ateşine har ol
Sonunda olacaksan taş olma toprak ol
Sevda gülleri açsın bağrında...

©