Arabesk Fezalar Şiiri - Gültekin Avcı

unutmayı reddeden melanj bir vitraydır mazinin yorgunluğu,
olmayan bir –şimdi-yi yaşamanın boğuculuğu
muhayyel bir istikbalin meçhuliyeti ve umutsuzluğu
hiç sırtımdan inmedi
hep taşıdım bunca durgunluğu
bunca mecalsiz suskunluğu,
omzumda bin yıllık bir sükût mühürlü epigram
sürükledim durdum onca kaygıyı ve huzursuzluğu

zaman, içinden geçen bir bıçak gibi büküldü dizlerimde,
bellavista bir hülya değil artık,
sadece şerâreli ve şeametli bir sükûn,
damdonör bir çaresizlikle sızıyor kanıma yaşamlar
hatırladım yine ah o nevcivan yıllar;
bir gece barok bir fresk kadar kıvrak,
bir sabah rüstik bir isyan gibi pürüzlü,
vitrinimde ışıltılara meftun piyerolar,
kontursuz resimlerde sıkışmış madonnalar
gülmeyi unuttuğum dudaklarda çatlamış cumbalar,
bakanel bir maskta yutkunan feryatlardı onlar,
bir oratuardaki en karanlık dua kadar sahte ve kutsal.

karanlıkta kıvranan tahammülfersa muammalar
şuur dehlizlerimin kıyısında tekne kazıkları gibi
ölmeyi bilen çiçeklerin yüzünde kanayan kehkeşanlar,
ve tesellinin gülendâm melikesi,
nice müteselliden volönter konsolasyonlar,
Delphi mabedinde kırılan rebaplar kadar noksan
görkemli bir şafakta içtiğimiz afyonun ardından susar.
arabesk fezalarda yüzünü asan kehanet lekeleridir -
umarsız ve emaresiz silinen ve kaybolan yıldızlar,
sislerin bağrında bütün bir tarihtir kıpırdananlar

hatıra kuşları beni hiç terk etmesinler
ufkumun titreyen kandillerini söndürmesinler
rüyalarsa bestelenmiş tablolar ve resimler
ama insansılar ve şeytansılar yekparedir artık
düşlerimin kandillerine zift döktü geceler

her yaşamın ayrı tanrıları
ayrı tanrısızlıkları var
her boyutta farklı hazan ve farklı baharlar
Moiraların eğirdiği ipliklerden sızan kader
daemonlar, gnosisler, hiçlikler,
kendi içimize çöken muhataralı evrenler
yokluğun muhteris ve karanlık rahimleri
bir simyacının düşünde eriyen kurşun gibi
Hermes’in terazisinde tartılan yazgı gibi
erir ve kaybolur gider