Aptalım Ben Şiiri - Özer Baba

Aptalım Ben

Aptalım işte…
Her gülen yüzü melek sandım,
Her "canım" diyeni candan bildim.
Sevgiyle yürüdüm, dizlerim kan içinde,
Ama gül verdim, taş atana bile sessiz kaldım.

İnandım…
Sözlere, gözlere, yalanlara,
“Sonsuza dek” diyen sahte aşklara.
Bir kahkahanın arkasındaki sessiz ihaneti
Sonradan duydum, geç oldu artık her şey için.

Güvendim…
Omzuma yaslananlara, sırrımı alanlara.
“Ben senin ailenim” diyen dost kisvesine,
Sırtımdaki bıçakları görünce öğrendim,
Kan bazen en yakından gelir… şerbet diye ikram edilir.

Sevgiyle yaşadım hep,
Bir defa bile kötülük düşünmedim.
Ama dünya… dünya bana merhameti öğretmedi,
Bana sadece dayanmayı, yutkunmayı,
Ve geceleri kendi kendine sarılmayı öğretti.

Aptalım ben…
Evet! Herkese inandım,
Her kalbi kendi kalbim sandım.
Ama en büyük yaram bu değil,
Ben hâlâ iyiliği bırakmadım.

Ben buyum işte…
Yanlış sevdim,
Ama doğru sevmekten vazgeçmedim.
Yine yürürüm bu dikenli yolda,
Çünkü içimde hâlâ inanan bir çocuk var bana.

Ve şimdi…
Bir bakışla anlamaya çalışmam kimseyi,
Biliyorum; susan gözler, en çok yakanı gizler.
Beni yaktılar, beni unuttular, beni yok saydılar,
Ama ben hâlâ bir “merhaba”da umut ararım.

Düştüm, evet…
Ama diz çökmedim kimsenin önünde,
Yalnız kaldım, ama hiç kimseye eyvallah demedim.
Kırıldım, döküldüm, dağıldım…
Ama o kırık parçalarımla hâlâ seviyorum bu hayatı.

Aptalım ben…
Belki de bu dünyanın anlayamayacağı kadar saf,
Bu kadar çok sevmek… belki de delilik, belki de kutsal.
Ama ben buyum işte,
Yanlış dünyada, doğru kalmış bir insanım…

Beni ben yapan, kaybettiklerim değil…
Vazgeçmediklerim oldu.
Kalbimi bozmamış olmam,
İşte en büyük direnişim bu oldu.

İncindim…
Ama kötü olmadım.
Kırıldım…
Ama kimseyi kırmak istemedim.
Çünkü ben hâlâ…
İyi kalmanın delilik sayıldığı bir çağda, iyi kalmayı seçenlerdenim.

Aptalım belki…
Ama bana “delisin” diyenlerin hepsi,
Bir gün “keşke senin gibi olsaydım” diyecek.
Ve ben yine sessizce yürümeye devam edeceğim,
Sevgimin izinde, yalnız ama onurlu.