Antakya'yı düşünüyorum

Antakya’yı düşünüyorum,
bir akşamüstü
Asi kıyısında rüzgâr eserken
ve bir şehir
yorgun bir işçi gibi
yan yatmışken toprağa.

Antakya’yı düşünüyorum,
bin yılın sesi var duvarlarında,
bir ekmek kokusu
bir de çocukluğumdan kalma
sabah ışığı.

Sonra bir gece
yerin kalbi
hızlandı.
Taş, taş olmaktan çıktı,
ev, evliğini unuttu.

İnsan
insanın omzuna düştü.

Yıkıldı Antakya,
ama yalnız taşlar değil,
alışkanlıklarımız da.
Güven dediğimiz şey
toz oldu.

Enkazın içinden
bir el çıktı,
çıplak,
ama hâlâ sıcaktı.

O el
bana şunu öğretti:
Şehir dediğin
betondan önce
insandır.

Şimdi Antakya
susarak konuşuyor.
Her yıkıntı
bir sorudur,
her sessizlik
bir mahkeme tutanağı.

Ben bu şehri
ağlarken sevdim.
Çünkü ilk kez
en yüksek ses
en yoksuldan geldi.

Bir anne vardı,
adı yoktu,
adı herkesti.
Bir çocuk vardı,
oyuncağını değil
geleceğini arıyordu.

Antakya’yı düşünüyorum,
yeniden kurulurken
yalınayak.
Duvarları yükselirken
kardeşlikten.

Bir gün
bu şehir ayağa kalkacak.
Ama eskisi gibi değil.
Daha yavaş,
daha dikkatli,
daha insan.

Ve belki o gün
kimse
enkazı sevmekten söz etmeyecek.
Çünkü sevmek
artık yıkıntıyla değil,
yaşamla ilgili olacak.