Ansızın Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Birdenbire...
Oysa ne derinliydi sükûtun yüzü,
Zaman kendini içime çekmiş, durmuştu.
Cama vuran o tıkırtı —
Belki de kaderin kalbime bıraktığı bir işaretti.

Her damla, bir hafıza ayiniydi,
Ruhuma kazınmış gizli mühürleri açtı.
Kim bilir, belki de geçmişin eli
Kalbimin unutmaya direnen noktasına dokundu.

“Delirdim mi?” dedim,
Ama hayır —
Bu, aklın değil, kalbin sınavıydı.
Tenimde hâlâ senin yankın,
Her zerremle özlerken adını,
Hasretin beni içimden çürütüyordu.

Ve sonra...
Bir toprak buğusu sardı göğsümü,
Bir vedanın küflü soluğu sızdı içime.
Ciğerlerime dolan o koku,
Senin değil — bir “son”un adını fısıldıyordu.

Toprakla konuşan bir sessizlikte
Ruhum, kendi gölgeme karıştı.
Seni değil, kendimi defnettim o an,
Ve yeniden doğdum...
Sustuğum her yerde.