Anneyim Ben Şiiri - Şerife Gündoğdu

Hüzünlerle dolarım hasret gecelerinde,
Karanlığın koynunda kalbim Telaşla vurur,
Korkulu düşlerimin kalır pençelerinde,
Her yeri keskin bıçak sinemde bir ok durur,
Karanlığın koynunda kalbim telaşla vurur

Şu zaman tünelinde bitmiyor yokuşlarım,
Ömür mevsimlerinde tükenmiyor kışlarım,
Gönlümden gözlerime çağlıyorken yaşlarım,
Damarları çekilen göz pınarlarım kurur.
Karanlığın koynunda kalbim telaşla vurur.

Ömrümün yarısını geçirdim yârdan ayrı,
Aklım başım da değil belli ki serden ayrı.
Bilmiyorum ne kaldı benden geriye gayrı,
Hüzün dolu gönlümde kalmadı hiçbir sürûr.
Karanlığın koynunda kalbim telaşla vurur.

Bütün tabipler gelse derman olmaz yarama,
Çare olsalar bile dağlar girer arama.
Ayrılığın acısı ölümden beter ama
Gönlümdeki bu sevgi hep bana ümit verir.
Karanlığın koynunda kalbim telaşla vurur.

Şerife Gündoğdu