Anneye özlem Şiiri - Derya Ceylan 3

Anneye Özlem

Anne…
Sensiz geçen her gün,
omuzlarıma yük, yüreğime dert.
Bir boşluk var içimde,
neyle doldursam dolmaz,
kime anlatsam anlaşılmaz.

Dizlerindeki huzuru özlüyorum,
çocukken sığındığım o güveni.
Bir gülüşünle açardı bahar,
bir bakışınla dinerdi keder.
Şimdi ne bahar geliyor
ne keder diniyor.

Her gece yıldızlara bakarım,
belki birinde sen varsın diye.
Ay ışığına sorarım;
“Annem nerede, duydun mu?”
Rüzgârla konuşurum,
kokunu getirir belki diye.

Yastığa başımı koyduğumda,
kulaklarım arar sesini.
O tatlı ninnileri,
o merhamet dolu “kızım/oğlum” deyişini.
Duyduğum sadece
yüreğimin kırık çığlığıdır.

Anne,
yokluğun bana ölümden beter,
varlığın cennetmiş,
bunu senden sonra anladım.
Sensizliğin her ânı
ömürden çalınmış gibi,
yaşamak değil,
yalnızca sürünmek gibi.

Şimdi ne yana dönsem
hasretin vurur yüzüme.
Ne yana baksam
yokluğun çıkar karşıma.
Anne…
Sen gidince ben de eksildim,
ben de yarım kaldım.

Bir gün kavuşacağız elbet,
cennette buluşacağız seninle.
Ben o günü beklerim sabırla,
yanık dualarımda adını anarak.
O zamana kadar
bir ömür boyu,
yüreğimde sızlayan bir yara olarak
yaşayacaksın anne…

Derya 🌹 07.09.2025/Ankara