Anneye Özlem Şiiri - Mucize Kartal

Anneye Özlem

Sensiz geçen her gün,
bir ömürden kopmuş yarım bir nefes gibi.
Kulağımda hâlâ sesin,
avucumda sıcaklığın var sanıyorum,
ama dokunamıyorum sana,
uzanıyorum boşluğa.

Toprağın altında uyuyorsun şimdi,
ama ben gökyüzüne bakıyorum hep,
belki bulutların arasından
bir gülüşün süzülür diye.
Çocukluğumun en güvenli limanıydın,
şimdi dalgalar içimde kaybolmuş gemiler gibi.

Mutfağın kokusu sensiz eksik,
sofralar sessiz,
gözlerim arıyor o şefkati
hiçbir sofrada bulamıyorum.
Yastığa başımı koyduğumda
ellerini hayal ediyorum,
saçlarımı okşar gibi rüzgâr esiyor
ama sen yoksun anne.

Bana bıraktığın nasihatler
gecelerin karanlığında yankılanıyor.
“Sabret evladım, sabır büyütür kalbi” derdin,
ama sensizliğe sabretmek
kalbimi daha da küçültüyor sanki.
Sensiz büyüyen bu yaşım,
çocuk gibi ağlıyor içinde.

Gözyaşlarım yağmur olup düşüyor,
toprağına karışıyor belki.
Bir gün, biliyorum,
o toprağın altında buluşacağız yeniden.
Ama o güne dek
bu dünyada her nefesim
senin adını anmakla geçecek.

Anne…
Sana özlemim
bir şiire sığmaz,
bir ömre sığmaz,
bir ahirete bile yetmez belki.
Yalnızca bil ki,
kalbimin en derin yerinde
sonsuz bir dua,
hep senin adını fısıldıyor.

Söz : Mucize