Anneye Mektup Şiiri - Şiir Gibi

Anneye Mektup

Merhaba anne,
Bugün sana yazmak istedim
Aklımın yetebildiği kadar…
Duyuyor musun anne
Her gece bu karanlık odadaki çığlıklarımı?

Hani anneleri hisseder derler ya,
Hissediyor musun anne
Acılarımı, yalnızlığımı,
Yüreğimin en derin sızısını?
Senin de sızlıyor mu hiç kalbin
Tam şurası, tam burası…
Hiç acıyor mu senin de içinin en derini?

Dedim ya anne,
Aklımın yettiği kadar sana yazacağım.
Susturma beni ne olur,
Bırak da sana içimden geçenleri dökeyim.

Burada gizliden yazıyorum sana,
Biraz daha sesimi yükseltirsem
Sen değil, deli gömleği sarılır bana
Sustururlar beni bir ilaçla…
Hiç mi özlemedin, hiç mi aklına gelmiyorum anne?

Sevdasından aklını yitirmiş ama
Seni unutmamış bir evladın hâlâ burada…
Her yalnız kaldığında, her karanlıkta,
Korktuğunda sana sarılır gibi yastığına sarılan
O evladını unuttun mu anne?

Bazen rüyamda görüyorum seni;
Sana koşuyorum kan ter içinde,
Ama dönüp bakmıyorsun anne…
Sonra kızıyorum kendi kendime:
“Bir deliyi kim sever ki?
Sen de sevmezsin ki anne…”

Ben böyle miydim çocukken?
Sana her koştuğumda sen bana doğru koşar,
“Düşerim” diye korkardın.
Şimdi neden dönüp bakmıyorsun anne?

Her satırımda sana ulaşmaya çalışıyorum.
Sen yoksun ya da yok gibisin.
Gözlerimde hatıralar,
Kalbimde sızılar,
Ve dudaklarımda susturulmuş bir çığlık var…

Anne…
Beni bir kez olsun duy,
Beni bir kez olsun gör.
Çığlıklarımı değil
Bu yazdıklarımı…
Çünkü sen duymazsan kim duyacak
Kim anlayacak benim buradaki deliliğimi?

Burada, bu karanlık odada
Sana yazarken
Bir çocuk gibi, bir deli gibi
Ama hâlâ senin evladın olarak
Açıyorum kalbimi sana.
Ve her harfimde, her mısramda
Sana koşan bir yürek saklı…

Yalnızlığımın içinde seni arıyorum.
Her köşe, her duvar, her sessizlik
Adını fısıldıyor ama sen yoksun anne.
Bir umutla bekledim belki döner diye,
Ama her sabah yeniden sensiz uyanıyorum.

Anne…
Bazen kalbim dayanmaz,
Gözlerim dolar, ellerim titrer.
Sana sarılmak isterdim
Ama elimde sadece kalem, kâğıt ve ağrı kaldı.

Ve yine yazıyorum sana…
İçimdeki acıyı döküyorum satırlara
Senin yokluğunu, suskunluğunu
Ve beni sevmeyişini, anlayışsızlığını…
Belki bir gün okursun, belki de hiç…
Ama ben yazıyorum anne.
Bu cuma görüş günü belki gelirsin… Anne.

Şiir gibi_Delinin güncesi