Annemsiz Şiiri - Murat Kacar

Ne zormuş anne ışıksız kalmak,
Gözlerinsizliğinin karanlığında...
Öyle çaresiz, öyle suskun, öyle durgun.
Bilmezdim varlığında,
Aydınlığın varlığının olduğunu.

Anıları deşiyorum şimdi,
Her anımda izine rastlamak,
Her saniyemde seninle saatler geçirmek için.
Belirtiler arıyorum seni bugünüme taşıyacak,
Yarınımdan eksik etmeyecek.
Sana dair herşeye yeniden vücut veriyorum
Yokluğunun buz kestiren soğukluğunda
Isıtmaya çalıştğım hislerimle.

Bulamayacak olursam seni,
Sen olurum anne sen olurum.
Herşeyinle,
Kendime ait hiçbirşeyimle,
Seni yaşarım.
Seni yaşatırım bu ruha...

Hatırladığım kadar,
Aklımdan çıkarmadığım kadar yakınsın anne.
Özlediğim kadar uzak.
Bense bu çelişkilerde bir yerde,
Yaşamaya çalışıyorum işte.
Dizine başımı koyup
Kokunu ciğerlerimin derinlerine çekmeyi,
Ay kadar beyaz yüzüne bakıp
Papatyaları izleyip bahara doymayı tercih ederdim anne,
İlahi güzelliğinde.

Sensizliğin sessizliğini delip geçercesine,
Sensizliğin merkezinden gelen bir haber:
Cennette olduğunu söylüyor peygamber.
Benim içinse cennet;
Sen olmasan da,
Seni içimden gelen bir sesle,
Anneciğim diyerek anabildiğim heryer.
Anneciğim...