Annemsiz Şiiri - Ayşe Keleş 2

Hüznün dehlizlerinden
bir bir geçtim,
Gizli isyanlarımı
duyurmak
dertleşmek için geldim.
Yarım kalmış
hayallerimi
avutmak istedim
Ne olur,
iliştir beni
o sıcak göğsüne, anne.

Annem dediğimde
içimde beliren
bir yaranın
sızısıdır özlem.
Yalnızlıkla,
ihanetle,
hayal kırıklığıyla
tanıştım ben.
Anladım ki
annem yoksa
kimsem yokmuş.
Denizine kavuşamayan
nehirler akıyor,
şimdi içimde,
anne...

Gözlerin
gün ışığıydı,
düşerdi üzerime.
Soluk yüzüm
renklenirdi gülüşünle.
Tüm çıkmazlar
açılırdı.
Küçük bir çocuk
mutlulukla
koşardı içimde.

Sabrınla,
uykusuz gecelerinle
suladığın,
Sevginle yeşeren
bir tohumdum ben.
Düştüğüm yerden
doğrulurdum yeniden,
Tutunca o öpülesi,
o yorgun ellerinden.

Bir tek
sen çekerdin
derdimi yeryüzünde.
Kalbime işleyen
büyük bir
yorgunluk var içimde,
anne.
Keder donmalı,
kırılmalı
yalnızlığın camları.
Neler vermezdim
şimdi yanımda
sen ol diye.

Paslı zamanların
derinliğinde,
Özlemin bir çığ gibi
düştü kalbime.
Yokluğun
sonsuz bir boşluk,
kuşatır beni,
Gözlerinin ışığı
neden söndü anne?
Saçlarına yıldızlar
neden düştü böyle?
Ayşe Keleş