Annemin Taradığı Şiir

Sesini boyayan kuşlar
Maviyi fazla mı abartmışlar ne?
Oysa söylemiştim çok defa
Kunduramın beni sırtımdan vurmayacağını
Söylemiştim sana.
Bazen taş toprak yediğimi gökyüzü tarlasından
Bazen bulut koparttığımı pamuk niyetine
Bazen de masal dallarında ay ışığının
Nasıl yuvarlandığımı
Söylemiştim sana.

Kim demiş kül kokmam diye
Kim demiş üşümez diye ağrılarım
Sen taze bir yağmur yakmış isen alnına
Değme gitsin derim artık, düşünme fazlaca
Bak sonra nasıl dağıtır saçlarını geçmişin
Bak nasıl kanar yine annenin yüreciği
Bilirim ki kanarsa annenin yüreciği
Bir kırlangıç gömülmüştür yüzünün toprağına
O kitaptaki şehri yakmışsındır yine
Ve taraklar bağırmaya başlamıştır
şiirini yolmak için
Sen sokağımdan yürüdükçe
Ağzımın kenarında bir karanfil büyüyor bilmelisin.

Bir yaz gecesi yine böyle
Uyurken sırtına sarılmıştım köyümün
Ve Rabbim
Çok dağınık çakmıştı göğünün çivilerini
Ben asude saatleri katık ederken yastığıma
Sen uyumadan saklamıştın nergis bahçemizi.
Yine de delik deşikti saksıların
Adımların rüyamda büyüdükçe
Tuzum tat vermez oldu hiçbir lokmamda
Çünkü tandırda öldürmüşlerdi ekmeklerini
Ne zaman sızmaya başladıysa ömrün
Evimize çağırmadığı için baharı
Hep boynu bükük yükseldi akşam ezanları
Neyse ki susturmuştun kör bıçaklarını
Duymuştum oysa
Ahizenin biri söylemişti bunu bana
Son insanın son günahından sonra
Ateşin de öleceğini.

Hiç kuş konmadı bir daha
Çocukluğumun asıldığı ağaçlara
Ağla derdi annem ben ağladıkça
İnsan olmaktır ağlamak
Cennette insana ağlamak yasak