Annem, ben onu şu eski portresiyle severim,
Genç kız olduğunda, görkemli günlerinde yapılan,
Alnı zambak rengi ve bir venedik aynası gibi
Bakışı parlayan !
Annem , burada artık hep aynı değil ;
Kırışıklar güzel mermerden alnını oymuş ;
Evliliğinin pembe bir şiir gibi şarkı söylediği
Duygusal günlerinin parlaklığı kaybolmuş.
Bugün kıyaslıyorum da, ben bu yüzden üzgünüm,
Sevinçle kuşatılmış alnın yanında, sıkıntılı bir alın,
Yılların gün batısında altın bir güneş ve bir sis, yoğun.
Ama, anlaşılamayan bir kalbin sır dolu yanı!
Bu solgun dudaklarla nasıl gülümserim ben?
Ve gülümseyen resimde, nasıl ağlarim?
Emile Nelligan (1879-1941)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu
Kayıt Tarihi : 24.8.2017 08:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!