Annemin cicekleri

Penceredeki Çiçekler”

Annem pencerede çiçek yetiştirirdi,
gri sokaklarımızda
tek renk, tek sevinç onlardı.
Kaldırım taşlarının suskunluğunu
o saksıların arasından sızan yeşil kırardı.

Sabahları erken kalkardı annem,
elleri toprak kokardı önce,
sonra suyun serinliğiyle canlanırdı.
Bizim uykulu gözlerimizden önce
o çiçekler uyanırdı.
Annemin parmak uçlarında
yeni gün açardı her sabah.

Uzaktan bakınca görürdük
balkonumuzdaki rengârenk çiçeklerden
evimizi.
Kimi zaman eve dönen babam,
sokağın başında çiçekleri seçince bilirdi:
“İşte bizim ev burası…”
Çünkü gri duvarların arasında
bize ait olan tek işaretti o renkler.

Her sardunya bir umut,
her menekşe sabrın inceliğiydi.
Kararan kış günlerinde bile
çiçekler annemin yüreğini taklit ederdi—
soğusa da solmazdı,
kırılmadıkça dayanırdı.

Biz büyüdük,
oyunlarımız dağıldı sokağa,
sesimiz yankılandı taş duvarlara.
Ama annem hep çiçeklere yaslandı.
Gözyaşlarını saklarken,
ellerini toprağa gömdü;
kırgınlıklarını menekşelere anlattı,
sevincini güllere bıraktı.

O çiçekler bizim balkonumuzda
sadece renk değildi,
hayatımızın sessiz tanıklarıydı.
Kavgaların gölgesinde bile
başımızı kaldırdığımızda
bize umutla bakan gözlerdi.

Ve ben bugün hâlâ bilirim:
Bazen bir evin adresi,
sokak numarasıyla değil,
penceredeki çiçeklerle yazılır.
Çünkü o çiçekler—
bir annenin sevgisinin,
yokluğun ortasında bile
renk yaratma gücünün
canlı şahitleridir.

Yağmur yağdığında,
saksılardan taşan suyu biz biriktirirdik,
sanki gökyüzünden düşen bereketi
avuçlarımıza alır gibi.
Çocukken bazen yaprak koparırdık gizlice,
annem fark ederdi ama kızmazdı,
“Çiçek de sizinle büyüsün” derdi gülerek.
En çok da,
annemin sessizce onlarla konuştuğunu hatırlarım:
sanki biz duymayalım diye
sırrını çiçeklere fısıldardı.

Belki de o yüzden,
çocukluğumun bütün renkleri
bir pencerenin önünde,
bir annenin ellerinde filizlendi.