Anneme Mektup Şiiri - Sennur Duğan

Sen, yedi iklime, yedi coğrafyaya
Çocuklar büyüttün de
Her bir ayrılıkta
Hiç mi ah etmedin anne?
Yedi iklimin, yedi coğrafyanın
En yakıcı...
En kavurucu...
En zemheri kışını,
İliklerine kadar hissettin de.
Saçlarına ak
Sana cemreler,
Ne zaman düştü anne?
En mevsimsiz...
En çorak...
En kesik... Olduğum zamanlarda
Sen gelirsin aklıma anne
Her bir parçan ayrı ayrı ağlardı da
Gözlerinin buğusunda demlenirdi yaşların
Ağlayan yüzünü hiç göstermedin
Sen, ne kadar teslimiyetçiydin anne.
Öpüp öpüp başını,
Havaya atılan güvercinler gibi.
Taklalar atardık etrafında
Ne şen...
Ne haşarı...
Ne topaç çocuklardık.
Bizler ne zaman büyüdük anne.
Bizler pencere önü güzelleriydik
Fesleğenler, sardunyalar
Hercai menekşeler...
Yediveren güllerindik,
Sen sarı çiğdemlerdin
Tek mevsim açan baharın vardı,
Bizler ne zaman yer değiştirdik anne.
Şimdi uzaklardaydı.
Şimdi uzaklardayım.
Gönül kafesimde üşümekteyim.
Hasret türküleri dinlemekteyim.
Uzat ellerini uzat...
Beni kollarına sarıver anne...
Koyayım başımı dizlerine.
Bana çocukluğumu anlat
Bana çocuk kalmayı öğret anne